https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoRMlEay_QsduPAIcdvFxKw7JWPWKiaqpFun-57Bimtm8Vuz9NYaXKFsSTN3ixgWp7KSYPfWvccRsllSooVYgaX4pJEcI8CyvKzvODiJrM_FHc6rAEJMYg5GQiRpIplkXwAU_B0xZzx3oK/s1600/vintage_under2.jpg

ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
Συνεδρίασης της 23/9/2015

Μέρος Α'

Η μεταγλώττιση έγινε από την διαχειρίστρια της ιστοσελίδας

41:52' έως 1:15:34'

[...] Μετά τη δημοσιοποίηση του Πορίσματος, εκείνο το οποίο καταγράφηκε αμέσως αφότου παραδώθηκε το Πόρισμα αυτό σε ηλεκτρονική μορφή στη διάθεση της κοινής γνώμης και των Θεσμικών φορέων, καταγράφηκε αίτημα 55 βουλευτών, προερχόμενο από την τότε κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου το Πόρισμα αυτό να συζητηθεί στην ολομέλεια της Βουλής. Και πράγματι έγινε διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής στις 25 Ιουνίου η οποία αποφάσισε την συζήτηση του Πορίσματος στην Ολομέλεια σε συνεννόηση με την Κυβέρνηση. Σε ημερομηνία δηλαδή που θα μας υποδείκνυε η Κυβέρνηση ως κατάλληλη προκειμένου να παρίσταται η Κυβέρνηση. Αυτή η απόφαση ελείφθη στις 25 Ιουνίου του 2015. Στις 23 Ιουνίου του 2015 ως Πρόεδρος της Βουλής είχα παραδώσει επισήμως και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας το Πόρισμα της Επιτροπής μας. Ακολούθησε στις 25 Ιουνίου,στις 26 Ιουνίου, η πρόταση της Κυβέρνησης για διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Η πρόταση αυτή αφορούσε δύο κείμενα, κείμενα που είχαν συγκροτήσει το τελεσήγραφο των εκβιασμών προς την Κυβέρνηση, τη Βουλή και τον ελληνικό λαό, κείμενα εκ των οποίων το ένα τιτλοφορείτο Προκαταρκτική Έκθεση για την βιωσιμόητητα του χρέους. Το Κοινοβούλιο αποφάσισε να διεξαχθεί δημοψήφισμα προκειμένου ο ελληνικός λαός να αποφανθεί αν δέχεται ή αν απορρίπτει τα κείμενα αυτά. Το κείμενο που τιτλοφορείτο "Προκαταρκτική ανάλυση για την βιωσιμότητα του χρέους στην Ελλάδα", εμφάνιζε το ελληνικό χρέος αντίθετα με το Προκαταρκτικό Πόρισμα της Επιτροπής μας, ως βιώσιμο, και προέβαινε στην κρίση ότι δεν χρειάζεται ούτε και πρέπει να γίνει οποιαδήποτε διαγραφή του χρέους. Αυτό το κείμενο είχε ημερομηνία 25 Ιουνίου του 2015 και απορρίφθηκε από το δημοψήφισμα με 61,3% καταγεγραμμένη αρνητική ψήφο, ακριβώς γιατί ήταν κατάδηλο στον ελληνικό λαό ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο κι ότι αυτή η ανάλυση χρέους ήταν επιζήμια και ψευδής. Το ότι αυτή η ανάλυση χρέους ήταν επιζήμια και ψευδής δεν πιστοποιείται μόνον από την Προκαταρκτική Έκθεση της Επιτροπής μας, αλλά πιστοποιήθηκε και από δύο εκθέσεις τις οποίες αναγκάστηκε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να εκδόσει και να δημοσιοποιήσει αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση της Προκαταρκτικής Έκθεση της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους. Ειδικότερα, ακριβώς επειδή η έκθεση της Επιτροπής Αλήθειας αναδείκνυε και αναφερόταν στα εμπιστευτικά έγγραφα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στα Απόρρητα έγγραφα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και στα Πρακτικά Συνεδριάσεων των Οργάνων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, από όπου προέκυπτε απροσμάχητα:
1ον, ότι από τον Μάρτιου του 2010 το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο γνώριζε ότι το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο.

Ότι από τον Μάρτιο έως τον Μάιο του 2010, καταγραφόταν ξανά και ξανά η διαπίστωση ότι το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο και η εκτίμηση ότι τυχόν αποπληρωμή του θα οδηγούσε σε διάρηξη του κοινωνικού ιστού.
3ον, ότι δεν μπορούσε να γίνει με την υπάρχουσα νομοθεσία λειτουργίας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου δεν θα μπορούσε να γίνει σύναψη του πρώτου μνημονείου, κι έτσι έγινε αλλαγή του Καταστατικού, ακριβώς για την περίπτωση της Ελλάδας και προκειμένου να υπάρξει αυτή η επαχθής δανειοδότηση της Ελλάδας.
4ον, ότι ο ελληνικό χρέος χρειαζόταν και θα έπρεπε οπωσδήποτε να δρομολογηθεί αναδιάρθρωσή του, δηλαδή διαγραφή του.
5ον, ότι μεγάλο μερίδιο ομολόγων του ελληνικού δημοσίου που θα κουρεύονταν, διακρατούσαν γαλλικές και γερμανικές τράπεζες.
6ον, ότι οι εκπρόσωποι των κυβερνήσεων της Γαλλίας και της Γερμανίας, υποχρεώθηκαν στο πλαίσιο των συνεδριάσεων των οργάνων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου να δεσμευθούν ότι δεν θα μεταβίβαζαν τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου γιατί αυτό θα ήταν μια ενέργεια επωφελής γι αυτές με εκμετάλλευση της ειδικής πληροφορίας που είχαν λόγω των εμπιστευτικών εγγράφων των συνεδριάσεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Επόμενο, ότι παρ όλες αυτές τις δεσμεύσεις οι γαλλικές και οι γερμανικές τράπεζες μεταβίβασαν τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου που διακρατούσαν και η διαγραφή του ελληνικού χρέους, η αναδιάρθρωση του χρέους έγινε μετά από τη μεταβίβαση αυτή με αποτέλεσμα τεράστια ωφέλεια αυτών των τραπεζών.
Επίσης ότι οι ελληνικές τράπεζες δεν μεταβίβασαν τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου που διακρατούσαν, όπως είχαν κάνει οι γαλλικές και οι γερμανικές, μολονότι ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος είχε γνώση των εμπιστευτικών εγγράφων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της εκτίμησης ότι χρειαζόταν κούρεμα του χρέους. Πράγμα που σήμανε ότι όταν έγινε το κούρεμα του χρέους υπήρξε τεράστια ζημία των ελληνικών τραπεζών.

Αλλά όχι μόνον αυτό, στο μεσοδιάστημα είχαν φορτωθεί με ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, και τα ασφαλιστικά ταμεία, και τα πανεπιστήμια, και νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου όπως το Τεχνικό Επιμελειτήριο, τα οποία υπέστησαν τεράστια ζημία από αυτό το κούρεμα.

Όπως επίσης, τεράστια ζημία από αυτό το κούρεμα υπέστησαν και 15.000 ελληνικές οικογένειες, οικογένειες μικροομολογιούχων. Ότι από όλους αυτούς που ζημιώθηκαν, δηλαδή, ελληνικές τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, πανεπιστήμια, νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, μικροομολογιούχοι, οι μόνες που αποζημιώθηκαν και διασώθηκαν ήταν οι ελληνικές ιδιωτικές τράπεζες με επιβάρυνση των πολιτών και των φορολογουμένων μέσα από μίαν ανηλεή φορολόγηση για να γίνει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Δηλαδή, συμπεραίνοντας και συνοψίζοντας με βάση όλα αυτά, η επιβάρυνση, η συγκρότηση του δημοσίου χρέους από το 2010 και μετά έγινε κατά παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας, κατά παραβίαση της συνταγματικής τάξης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα, με οφελειμένες τις γαλλικές, γερμανικές και σε δεύτερο χρόνο τις ελληνικές ιδιωτικές τράπεζες και με ζημιωμένους και θυματοποιημένους τους πολίτες αυτής της χώρας, στο λαό αυτής της χώρας, τους φορολογουμένους σε αυτήν την χώρα, τα ασφαλιστικά τους ταμεία και εκείνους που είχαν εμπιστευτεί τις αποταμιεύσεις τους αγοράζοντας ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Επίσης με ζημιωμένα τα πανεπιστήμια και νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου. Όλα αυτά αποκαλύφθηκαν στις 18 Ιουνίου του 2015 μέσα από το επίσημο προκαταρκτικό πόρισμα της επιτροπής μας. Και μια βδομάδα αργότερα στις 26 Ιουνίου 2015 μια μέρα και μετά το έγγραφο του εκβιασμού, το έγγραφο που έβγαζε το ελληνικό χρέος βιώσιμο, εκδόθηκε προκαταρκτική έκθεση του διεθνούς νομισματικού ταμείου που για πρωτη φορά, με ημερομηνία 26 Ιουνίου, που για πρώτη φορά καταγράφει την εκτίμηση, δημόσια, ενώ εμπιστευτικά και σε απόρρητο επίπεδο υπήρχε από το 2010, για πρώτη φορά αναγκάζεται το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να καταγράψει ότι το ελληνικό χρέος είναι μη βιώσιμο. Και αυτή η έκθεση αποκρύφθηκε από την ελληνική κυβέρνηση, από την ελληνική βουλή και από τον ελληνικό λαό και συνολικά από την κοινή γνώμη, για αρκετές ημέρες αποκαλύφθηκε μόλις στις 2 Ιουλίου ή στις 3 Ιουλίου του 2015 και ξεγύμνωσε τους ισχυρισμούς περί μη βιωσιμότητας του χρέους. Και ακολούθησε δεύτερη έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στις 14 Ιουλίου του 2015, μία μέρα μετά την σύναψη της απεχθούς συνομολόγησης και συνθηκολόγησης, έκθεση η οποία καταγράφει ότι είναι μακράν μη βιώσιμο το ελληνικό χρέος, και όχι μόνον αυτό, αλλά θα εκτιναχθεί στο 200% του ΑΕΠ στην επόμενη διετία.

Αυτές οι εκθέσεις είναι κατάκτηση της επιτροπής αυτής, είμαι απολύτως πεποισμένη ότι αν δεν είχε δημοσιοποιηθεί η έκθεση της επιτροπής μας, η οποία έλαβε και τεράστια δημοσιότητα, δεν θα είχε εξαναγκαστεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να ομολογήσει αυτό το οποίο γνωρίζει από το 2010 και το αποκρύπτει καλά, και δεν θα υπήρχε άλλο ένα εργαλείο για την διαγραφή του χρέους. Ωστόσο ενώ συμβαίνουν αυτά, η πορεία που ακολουθεί η κυβέρνηση είναι ανάστροφη.Μετά την απόφαση του δημοψηφίσματος και το 61,3% ΟΧΙ, ως πρόεδρος της Βουλής επισκέφθηκα τον πρωθυπουργό και διένειμα, παρέδωσε και στον ίδιο αλλά και στους παριστάμενους στο γραφείο του,στο επιτελείο που είχε συγκληθεί, από τον ίδιο προφανώς, αντίγραφα και της ελληνικής έκδοσης του πορίσματος. Αυτό ήτανε το βράδυ της 5ης Ιουλίου του 2015. Παρέλαβαν αντίγραφα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός και οι παριστάμενοι στη σύσκεψη που είχε συγκαλέσει: ο κ.Φλαμπουράρης, ο κ.Δραγασάκης, ο κ.Τσακαλώτος, ο κ.Παπαδημούλης, ο κ.Παππάς, ο κ.Βαρουφάκης και νομίζω δεν ξεχνώ κάποιον. Η παρότρυνσή μου ήταν ότι τώρα ήταν η ώρα να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά αυτό το πόρισμα το οποίο νομιμοποιούσε τη χώρα μας και σε συνδυασμό με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος να ζητήσει την ακύρωση του δημοσίου χρέους, σε κάθε περίπτωση την αναστολή αποπληρωμής του και να προβεί σε κυρίαρχες και κυριαρχικές ενέργειες προστασίας του πληθυσμού. Την επομένη μέρα, 6 Ιουλίου 2015 ακολούθησε σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η σύσκεψη διήρκησε 7 ώρες όπως καταγράφηκε και το περιεχόμενό της δεν έγινε ποτέ γνωστό ούτε στους πολίτες ούτε στη Βουλή μολονότι ζητήθηκαν και από εμένα προσωπικά αντίγραφα αυτού του πρακτικού. Όλοι οι παριστάμενοι ωστόσο,και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι πολιτικοί αρχηγοί είχαν λάβει αντίγραφα και σε φυσικό αντίτυπο, σε τυπωμένο αντίτυπο της Προκαταρκτικής Έκθεσης της Επιτροπής Αλήθειας. Είχαν παραλάβει αντίγραφα επίσης και όλοι οι βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου. Στις 7 Ιουλίου του 2015 έστειλα επιστολή στον Πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου, στον κ. Μάρτιν Σούλτς με την οποία κοινοποίησα στον ίδιο αλλά και σε όλα τα μέλη του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου το Πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, επεσήμανα την αντιδημοκρατική στάση και του ιδίου του κ.Σουλτς και πολλών αξιοματούχων οι οποίοι ευθέως επιδίωξαν να παρεμβαίνουν στη διαδικασία του δημοψηφίσματος σε όλη τη διάρκεια της εβδομάδας που προηγήθηκε της ψηφοφορίας, και του ζητησα, τουλάχιστον τότε, να αρθεί στο ύψος της ευθύνης του, να αντιληφθεί ότι είναι ευθύνη των εκπροσώπων των κοινοβουλίων να προστατέψουν την λαϊκή ετυμηγορία, να σεβαστεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που αφορούσε στο ένα σκέλος του την προσέγγιση για το δημόσιο χρέος και να συμβάλλει ώστε να υπάρξει μια δημοκρατική και δίκαιη αντιμετώπιση του ελληνικού πληθυσμού και του ελληνικού λαού, του πληθυσμού της χώρας και του λαού της, απέναντι στη παράνομη εναντίον τους χρήση του χρέους. Η επιστολή μου αυτή έχει δημοσιοποιηθεί, έλαβα απάντηση του κ. Σουλτς μόλις πριν από ελάχιστες ημέρες, μου απαντά ότι μου απευθύνει την επιστολή του με καθυστέρηση γιατί είχε διακοπές, δεν απαντά σε καμία από τις αιτιάσεις σε σχέση με τον παράνομο εκβιασμό και την συμμετοχή και του ιδίου μέσα από τις δηλώσεις του σε αυτήν την εκστρατεία τρομοκράτησης του λαού με όργανο το δημόσιο χρέος, με εργαλείο το δημόσιο χρέος, ευχαριστεί για την επιστολή του Πορίσματος της Επιτροπής και επικαλείται το πόσες φορές επικοινώνησε με τον πρωθυπουργό της χώρας κ. Τσίπρα μετά την ανάδειξη της νέας κυβέρνησης. θεωρώ ότι είναι κατώτερη των περιστάσεων αυτή η στάση ενός προέδρου του ευρωκοινοβουλίου που οφειλε άλλη θεσμική ευθύνη να επιδείξει απέναντι σε αυτό το μείζον ζήτημα που αφορά την καταδυνάστευση του ελληνικού λαού όπως και άλλων λαών της Ευρώπης μέσα από την υπερχρέωση και τον υπερδανεισμό για τον οποίο έχουν ευθύνη και οι θεσμικοί παράγοντες και οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι. Η ελληνική κυβέρνηση μετά την εμφάνιση του πρωθυπουργού της χώρας στο ευρωκοινοβούλιο στις 8 Ιουλίου ανέλαβε πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση όχι της χρήσης του Πορίσματος της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους αλλά προς την κατεύθυνση της παραδοχής της νομιμότητας του δημοσίου χρέους και της εξεύρεσης τρόπων αποπληρωμής του. Στις 9 Ιουλίου δρομολογήθηκε διαδικασία εξουσιοδότησης προς την κυβέρνηση με κατεπείγουσα διαδικασία στο κοινοβούλιο προκειμένου αυτή να συνάψει συμφωνία που εν πολλοίς συνέπιτπε κατά περιεχόμενο με εκείνα που είχαν απορριφθεί με το δημοψήφισμα. Η εξουσιοδότηση αυτή δόθηκε από μεγάλη πλειοψηφία της Βουλής, με συμμετοχή των βουλευτών κομμάτων της αντιπολίτευσης ενώ πολλοί από τους βουλευτές του κυρίου τότε κυβερνώντος κόμματος συμπεριλαμβανομένης και εμού, ως προέδρου της Βουλής, και εκείνης που ίδρυσε την Επιτροπή Αλήθειας, δηλώσαμε παρών και καταγράψαμε τον κίνδυνο να απεμπολίσει η Ελλάδα αυτό που αποτελούσε κυριαρχικό της δικαίωμα και σπάνιο πολύτιμο εργαλείο για το λαό. Μετά την εξουσιοδότηση ακολούθησε η συνθηκολόγηση της 13ης Ιουλίου με περιεχόμενο εν πολλοίς αυτό που είχε απορρηφθεί με το δημοψήφισμα και με παραδοχή της υποχρέωσης της χώρας να αποπληρώσει το χρέος που η επιτροπή είχε καταγράψει ως παράνομο, αθέμιτο, επωνύδιστο, απεχθές δηλαδή, και μη βιώσιμο. Σύμφωνα με την συνθηκολόγηση της 13ης Ιουλίου στην ελληνική βουλή εισήχθησαν τρία κατεπείγοντα νομοσχέδια με την πιο συντετμιμένη διαδικασία που έχει ποτέ καταγραφεί στο ελληνικό κοινοβούλιο με ασφυκτικές προθεσμίες και όγκο νομοθετικής,ε.. νομοθετικών προβλέψεων που ήταν αδύνατον να επεξεργαστεί οποιοσδήποτε βουλευτής. Στις 15 Ιουλίου ψηφίστηκε το πρώτο τέτοιο νομοσχέδιο πάνω από 100 σελίδων οι οποίες συναρθρώθηκαν σε ένα μόνο άρθρο σε 24 ώρες. Στις 22 Ιουλίου, 1000 σελίδες, σε τρία άρθρα εκ των οποίων το ένα περιλάμβανε ολόκληρο τον κώδικα πολιτικής δικονομίας που είχε προετοιμάσει η προηγούμενη κυβέρνηση και τον οποίο είχε απορρίψει με δημοψήφισμα το 93% των δικηγόρων όλης της χώρας στο πρώτο πανελλαδικό δημοψήφισμα που είχε διενεργηθεί. Πρόκειται για τον κώδικα προτιμώνται στη διαδικασία κατάσχεσης οι τράπεζες έναντι του ελληνικού δημοσίου και έναντι των εργαζομένων. Είναι ένα νομοσχέδιο το οποίο είχε απορρηφθεί από το σύνολο των δικαστικών ενώσεων της χώρας, από πάρα πολλούς κοινωνικούς φορείς είχε εξαγγελθεί επ αόριστον προκειμένου να προστατευθεί η κοινωνία από αυτό το κοινωνιοκτόνο μέτρο, και είχε τελικά ματαιωθεί η ψήφισή του μετά τη διάλυση της Βουλής τον Δεκέμβρη του 2014. Το εισήγαγε στις 22 Ιουλίου του 2015 ο υπουργός ο οποίος το είχε δημόσια στυλιτεύσει, ο κύριος Παρασκευόπουλος, λέγοντας ότι δεν υπάρχει δυνατότητα καμίας τροποποίησής του, λέγοντας ότι διαφωνεί αλλά εξαναγκάζεται να το εισαγάγει, και επίσης λέγοντας ότι θεωρεί ότι η χώρα δεν έχει άλλη επιλογή παρά να ψηφίσει ό,τι της ζητούν η Βουλή προκειμένου να μην υπάρξει άτακτη χρεοκοπία. Αυτό το άρθρο, λοιπόν, που περιλάμβανε στην πραγματικότητα 1008 άρθρα του κώδικα πολιτικής δικονομίας και του εισαγωγικού νόμου του κώδικα πολιτικής δικονομίας, αποτέλεσε το ένα από τα τρία άρθρα του νομοσχεδίου, το δεύτερο άρθρο περιλάμβανε 130 άρθρα περί ενσωμάτωσης οδηγίας της ευρωπαϊκής ένωσης για τις τράπεζες. Κανένα από τα άρθρα δεν διαβάστηκε από τους βουλευτές, ήτανε χρονικά αδύνατο,και ήτανε συνομολογημένο. Την ημέρα λοιπόν εκείνη, απύφθηνα επιστολή πρός τον πρωθυπουργό της χώρας και τον πρόεδρο της δημοκρατίας επισημαίνοντας από θεσμική υποχρέωση ότι οι συνθήκες υπό τις οποίες εισάγεται το νομοσχέδιο δεν εγγυάται την τήρηση του συντάγματος, την θωράκιση της δημοκρατικής λειτουργίας, την άσκηση της νομοθετικής λειτουργίας του κοινοβουλίου, ούτε την κατά συνείδηση ψήφο του βουλευτή. Κατέγραψα όλες τις παραβιάσεις της κοινοβουλευτικής και της δημοκρατικής τάξης και νομιμότητας, αναφέρθηκα στην επιστολή μου στον κύριο Σούλτς και ζήτησα από τον κ. Παυλόπουλο και τον κ. Τσίπρα να κοινοποιήσουν την επιστολή μου στους ομολόγους τους, βγάζοντάς τους έτσι από τη δύσκολη θέση να γράψουν οι ίδιοι αυτά που όφειλαν να επισημάνουν. Δυστυχώς η αντίδραση του κ.Προέδρου της Δημοκρατίας ήταν ότι δεν έχει την θεσμική και την πολιτική ιδιότητα να κοινοποιήσει την επιστολή μου και μου απύφθηνε την μομφή ότι αυτά αποτελούν προσωπικές μου απόψεις. Ευτυχώς βεβαίως τα πρακτικά της Βουλής είναι καταγεγραμμένες όλες οι παρεμβάσεις των υπουργών και του ίδιου του πρωθυπουργού που ρητά αναφέρονται σε εκβιασμό και εισαγωγή νομοθεσίας παρά τη βούληση της κυβέρνησης. Αυτά νομίζω ότι αποτελούν εκπληρωση των οσων έχει κάνει η επιτροπή στο προκαταρκτικό της πόρισμα σε σχέση με τις συνθήκες εισαγωγής νομοθεσίας η οποια συναρτάται με την ανάληψη και την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους της Ελλάδας. Το τρίτο νομοσχέδιο το οποίο εισήχθη με κατεπείγουσα διαδικασία και μάλιστα επιχειρήθηκε να παρακαμφθεί ακόμη και η διαδικασία της διάσκεψης των προέδρων ήταν η εξουσιοδότηση προς την κυβέρνηση να υπογράψει το τρίτο μνημόνειο. Αυτό έγινε στις 13 Αυγούστου του 2015, είχε προηγηθεί στις 31 Ιουλίου του 2015, υπόμνησή μου με επιστολή μου προς τον πρωθυπουργό ότι εκκρεμούσε η συζήτηση του πορίσματος της επιτροπής αλήθειας δημοσίου χρέους στην ολομέλεια της βουλής. Αυτή η επιστολή δεν απαντήθηκε ποτέ και ποτέ δεν ορίστηκε από την κυβέρνηση ημερομηνία κατά την οποία θα μπορούσε να συζητηθεί με την παρουσία της κυβέρνησης το προκαταρκτικό πόρισμα της επιτροπής αλήθειας δημοσίου χρέους. Ωστόσο στη συνέντευξη τύπου που έδωσα στις 5 Αυγούστου για τον απολογισμό του έργου σε επίπεδο προέδρου της βουλής για το πρώτο εξάμηνο ανήγγειλα και αυτή την συζήτηση που εξακολουθούσα να πιστεύω ότι πρέπει να γίνει σε επίπεδο ολομέλειας. Παρενεβλήθη η ψήφιση του τρίτου, της εξουσιοδότησης για υπογραφή του τρίτου μνημονείου, αυτή έγινε με αιφνιδιαστικό άνοιγμα της Βουλής για την οποία η κύβερνηση είχε ζητήσει να κλείσει. Εκκλήθησαν άπαντε κατεπειγόντως για να συγκροτηθούν οι αρμόδιες διαδικασίες και επιτροπές όπως η διάσκεψη των προέδρων, οι επιτροπές της βουλής και η ολομέλεια. Στη διάρκεια της συζήτησης με κατεπείγουσα διαδικασία ενός νομοσχεδίου που αριθμούσε αρκετές εκατοντάδες σελίδες εισήχθησαν και δύο τροπολογίες καποιων εκατοντάδων σελίδων και αυτές. Η μία αφορούσε περικοπές στις συντάξεις και περιστολή συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, μολονότι κάτι τέτοιο απαγορεύεται απο το σύνταγμα να γίνεται με τροπολογία και πρέπει να γίνεται με αυτοτελές νομοσχέδιο. 400 περίπου σελίδες ψηφίστηκαν χωρίς να έχουν διαβαστεί από κανέναν και άλλες 100 σε επίπεδο τροπολογιών, και πέντε μέρες αργότερα η κυβέρνηση δήλωσε ότι παραιτείται. Κατά τη συνταγματική τάξη έπρεπε να ενημερωθεί η βουλή για τη παραίτηση της κυβέρνησης. Η βουλή δεν ενημερώθηκε, παρακάμφθηκε, δρομολογήθηκε η διαδικασία διερευνιτικών εντολών για την εξεύρεση κοινοβουλευτικής διαδικασίας χωρίς καν να δωθεί η εντολή στο πρώτο κόμμα, και ως πρόεδρος της βουλής διαγιγνώσκοντας πια ότι επισπευδόταν η διάλυση της βουλής προκειμένου να ακυρωθούν και οι πρωτοβουλίες που είχαν αναληφθεί, συγκάλεσα τη διάσκεψη των προέδρων, προκειμένου να αποφασίσει να συζητήσει στην ολομέλεια δύο αντικείμενα που είχαν προαποφασιστεί. Το ένα ήταν η προκαταρκτική έκθεση της επιτροπής αλήθειας δημοσίου χρέους και το άλλο ήταν το πόρισμα και οι εργασίες της επιτροπής για την διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών. Κι επειδή έχουμε ανάμεσά μας πολλούς γερμανούς αλληλέγγυους στην διεκδίκηση του ελλήνικού λαού του γερμανικού χρέους τους οποίους καλωσορίζουμε και τους ευχαριστούμε για την παρουσία τους, θέλω να τους ενημερώσω ότι δυστυχώς η πλειοψηφία των κομμάτων και των βουλευτών μέσα από την αποχή τους, μη προσερχόμενοι, όλα τα κόμματα, η πλειοψηφία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, το σύνολο των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας, της Χρυσής Αυγής, του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, του Κουμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, των Ανεξαρτήτων Ελλήνων και του ΠΑΣΟΚ, δεν προσήλθαν συντονισμένα και συναποφασισμένα, για να μην υπάρξει απαρτία και να μην γίνει η συζήτηση, ούτε του ζητήματος των γερμανικών οφειλών ούτε του πορίσματος της επιτροπής αλήθειας δημοσίου χρέους, μολονότι και τα δύο αυτά είχαν προαποφασιστεί από την διάσκεψη των προέδρων. Και αφού ματαιώθηκε αυτή η προγραμματισμένη συζήτηση για τις 25 και 26 Αυγούστου του 2015, στις 28 Αυγούστου του 2015 διαλύθηκε και η Βουλή. Και αφού διαλύθηκε η Βουλή, σύμφωνα με τον Κανονισμό και το Σύνταγμα, παραμένουν θεσμικοί εκπρόσωποι της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας η πρόεδρος της βουλής και οι αντιπρόεδροι της βουλής. Είναι τα μόνα κοινοβουλευτικά πρόσωπα που διατηρούν την θεσμική τους υπόσταση μέχρι τη συγκρότηση της νέας βουλής, και την εκλογή νέου προεδρείου.[...]

Χρονικό σημείο, 1:19:00

[...] Εκείνο όμως το οποίο με ενέβαλε σε ιδιαίτερη αναησυχία, ήταν το γεγονός ότι η μόνιμη αντιπροσωπεία της ελληνικής ομάδας στον ΟΗΕ, δεν είχε εντολές μέχρι και τις 3 Σεπτεμβρίου για το τι θα έπραττε στη ψηφοφορία στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ στις 10 Σεπτεμβρίου. Την ψηφοφορία αυτή την παρα πολύ σημαντική, σε σχέση με την υιοθέτηση βασικών αρχών για το δημόσιο χρέος από πλευρά ΟΗΕ. Τις βασικές αυτές αρχες τις είχε διαμορφώσει η Ad hoc επιτροπή που δημιουργηθήκε με πρωτοβουλία της Αργεντινής όπως ανέφερε προηγουμένως ο Ερίκ Τουσέν. Οι βασικές αυτές αρχές για ισοτιμία, για δικαιοσύνη, για διαφάνεια,για σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας των λαών, μία προς μία, έχουν παραβιαστεί στην περίπτωση της Ελλάδας. Η Ελλάδα είχε κάθε συμφέρον, και οι εκπρόσωποί της είχαν καθήκον να υπερψηφίσουν μια τέτοια απόφαση που αποτελεί εργαλείο στα χέρια του λαού και της χώρας, κι όμως η μόνιμη αντιπροσωπεία μας στον ΟΗΕ δεν είχε οδηγίες. Οι οδηγίες που είχαν δωθεί από την προηγούμενη κυβέρνηση, την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και ειδικότερα από τον κ.Βενιζέλο που ήταν ο υπουργός εξωτερικών, ήτανε οδηγίες αποχής. Αποχής της Ελλάδας από την υπερψήφιση αποφάσεων που τη συμφέρουν. Και δεν νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο εξώφθαλμη καταγραφή του καταναγκασμού, του εξαναγκασμού, του εκβιασμού, όταν υποχρεώνεται μια χώρα να ψηφίζει αντίθετα με τα συμφέροντά της. Αντίθετα με τα συμφέροντα του πληθυσμού της. Στην διάρκεια του εφταμήνου της κυβέρνησης Τσίπρα η οδηγία που είχε δωθεί στη μόνιμη αντιπροσωπεία ήταν να συμμετέχει στις διαδικασίες της επιτροπής, της Ad Hoc επιτροπής για το χρέος χωρίς όμως να τοποθετείται. Κι έτσι συμμετείχε σιωπηρά. Όταν παραιτήθηκε η κυβέρνηση Τσίπρα, η αντιπροσωπεί έμεινε χωρίς οδηγίες. Με ενημέρωσε οτι υπήρχε τεράστια πίεση από πλευράς της θεσμικής εκπροσώπησης της ευρωπαϊκής ένωσης να μην πηγαίνουν καν οι αντιπρόσωποι των ευρωπαϊκών χωρών στις διαδικασίες αυτής της επιτροπής. Κι ότι υπήρχε τεράστια πίεση επίσης, να μη ψηφίσει καμία ευρωπαϊκή χώρα τις αρχές του ΟΗΕ για την σύναψη, ανάληψη και την αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους. Ενημέρωσα και τη μόνιμη αντιπροσωπεία μας στον ΟΗΕ, αλλά και τους εκπροσώπους άλλων χωρών που συμμετείχαν στις διαδικασίες της επιτροπής ότι εδώ υπάρχει μια μείζων σύγκρουση συμφερόντων. Η ευρωπαϊκή ένωση, εν προκειμένω, είναι ξεκάθαρο ότι λειτουργεί ως δανειστής και όχι ως θεματοφύλακας των Συνθηκών που εγγυώνται την ανεξαρτησία, την αξιοπρέπεια των λαών, την ισοτιμία των κρατών μελών και τη δημοκρατία. Ότι αυτή η σύγκουση συμφερόντων δεν νομιμοποιούσε την ευρωπαϊκή ένωση να επιζητεί κοινή θέση των μελών της αφού στα μέλη αυτά ξεκάθαρα συγκαταλέγονται δανειστές και δανειζόμενοι. Κι αφού ανάμεσα σε δανειστές και δανειζόμενους υπάρχει ένας ξεκάθαρος εκβιασμός που έχει προσλάβει διαστάσεις πολεμικών ενεργειών, εχθροπραξιών με οικονομικά μέσα. Γιατί δεν είναι τίποτε λιγότερο από εχθροπραξία με οικονομικά μέσα, το κλείσιμο των τραπεζών που καταγράφηκε ήδη από το 2013 στην περίπτωση της Κύπρου, όταν το Μάρτιο του 2013 για να εξαναγκαστεί το κυπριακό κοινοβούλιο να αλλάξει την ψήφο του μέσα σε μια βδομάδα. Του κλεισίματος των τραπεζών και του κλεισίματος της ρευστότητας για τις τράπεζες από την ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, που καταγράφηκε και στην Ελλάδα αμέσως μετά την προκύρηξη του δημοψηφίσματος και συνοδεύτικε από απειλητικές, εκβιαστικές, τρομοκρατικές δηλώσεις αξιωματούχων της ευρωπαϊκής ένωσης αλλά και κυβερνητικών παραγόντων άλλων κρατών-μελών της ευρωπαϊκής ένωσης σε σχέση με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και την άσκηση της λαϊκής κυριαρχίας. Οι δηλώσεις «οι Έλληνες πρέπει να ψηφίσουν ΝΑΙ» γιατί αν ψηφίσουν ΟΧΙ θα είναι πού δύσκολα τα πράγματα, θα βγουν από το ευρώ, θα πάμε σε χειρότερη συμφωνία και ούτω καθ εξής ήταν καραμέλα στα χείλη του κ. Σουλτς, του κ.Ντράγκι, του κ.Τουσκ, του κ. Νταιζελμπλουμ, ον ουκ έστιν αριθμός, του κ.Γιουνκέρ, ον ουκ έστιν αριθμός εκπροσώπων που όφειλαν με άλλον τρόπο να συμπεριφέρονται. Επιστρέφοντα από τη Νέα Υόρκη και από τον ΟΗΕ, ζήτησα αμέσως να δω τον υπηρεσιακό υπουργό εξωτερικών, τον κ.Μολιβιάτη, προκειμένου να του θέσω το ζήτημα ότι θα πρεπε η χώρα μας να ψηφίσει θετικά σε αυτήν την ψηφοφορία. Διότι ήταν αδιανόητο η χώρα μας να απόσχει σε μία τόσο σημαντική ψηφοφορία για το χρέος που της έδινε ένα όπλο απέναντι σε εκείνους που θέλουν την αποπληρωμή του χρέους. Σημειώνω ότι στο μνημόνειο, στο τρίτο μνημόνειο και την ανακοίνωση του Eurogroup που ακολούθησε,για άλλη μια φορά καταγράφεται παραδοχή της βιωσιμότητας του χρέους και αποδοχής της αποπληρωμής του, ενάντια στα συμπεράσματα και στις επισημάνσεις της επιτροπής αλήθειας δημοσίου χρέους. Και χωρίς να υπάρξει καμία εξήγηση γιατί δεν χρησιμοποιήθηκε αυτό το όπλο που η επιτροπή μας έδωσε στην κυβέρνηση. Ο υπηρεσιακός υπουργός εξωτερικών με ενημέρωσε ότι είχε δώσει αντίθετη εντολή. Ότι είχε δώσει την εντολή αποχής της Ελλάδας από την ψηφοφορία αυτή. Με ενημέρωσε ότι την αποχή αυτή εισηγήθηκε και ο υπηρεσιακός υπουργός οικονομικών κ. Χουλιαράκης, ο οποίος σημειοτέον ήταν ο διαπραγματευτής για την ελληνική κυβέρνηση στο κατώτερο των υπουργών επίπεδο και βασίστηκε επίσης σε παλαιότερο έγγραφο του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους του ΟΔΥΧ. Του επισήμανα ότι αυτή η εντολή κατά την θέση μου και με την ιδιότητα της προέδρου της Βουλής και με την ιδιότητα του μέλους της επιτροπής αλήθειας δημοσίου χρέους ήτανε μια εντολή αντίθετη προς τα συμφέροντα της χώρας μας. Και ότι είναι ακατανόητο να δίνεται τέτοιου είδους εντολή σε μία τόσο δύσκολη συγκυρία για τη χώρα. Έκανα δημόσιες δηλώσεις γι αυτό το θέμα στς 9 Σεπτεμβρίου, την παραμονή της ψηφοφορίας στην γενική συνέλευση. Μέχρι και την ψηφοφορία στην οποία η Ελλάδα απήχε κατά τις οδηγίες, τηρήθηκε σιγή ασυρμάτου από πλευράς εκείνων που έπρεπε λογικά να μιλήσουν. Μετά την ψηφοφορία και μετά το σάλο που δημιουργήθηκε ο πρώην τότε και νυν από σήμερα, ξανά, υπουργός εξωτερικών κ. Κοτζιάς με δημόσιες δηλώσεις του διαμαρτυρήθηκε για την εντολή αποχής και ισχυρίστηκε ότι υπήρχαν εντολές θετικής ψήφου. Εισηγούμαι στην επιτροπή μας να ζητήσει -γιατί αυτό είναι ένα κρήσιμο ζήτημα που αφορά και το έργο της επιτροπής και την εκπροσώπηση της Ελλάδας και την διαφύλαξη των συμφερόντων του λαού έναντι αυτού του απεχθούς, επωνύδιστου και παράνομου χρέους- να ζητήσει από τον υπουργό εξωτερικών, που σήμερα ορκίστηκε ξανά, να της διαβιβάσει τις εντολές, τα τηλεγραφήματα, την καταγραφή της οδηγίας αυτής την οποία επικαλέστηκε, αυτά είναι δημόσια έγγραφα και πρέπει να είναι δημόσια έγγραφα, αφορού το μέλλον της χώρας και αφορούν την απόδοση δικαιοσύνης και αλήθειας στον ελληνικό λαό και γενικά στου λαούς του κόσμου. Στο διάστημ από την έκδοση του προκαταρκτικού μας πορίσματος, έκανα θεωρώ σε πάρα πολύ δύσκολες συνθήκες, μέσα σε κοινοβουλευτική θύελα και υπό πραγματική κατάσταση πολλαπλών απειλών, εκφοβιστικών και υπονομευτικών ενεργειών, όλα εκείνα που το καθήκον μου επέτασε προκειμένου να κρατήσουμε ζωντανή την υπόθεση της διαγραφής ενός χρέους που ο λαός μας και οι επόμενες γενιές δεν πρέπει να πληρώσουν. Όταν ξεκινούσαμε αυτή τη διαδικασία της επιτροπής ένα νέο παιδί, φοιτητής, ο Σταύρος ο Παπαϊωάννου που τον γνώρισα εδώ μέσα ως έναν άνθρωπο που συμμετείχε στο κίνημα για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους και που τον κάλεσα να δουλέψει μαζί μου στην προεδρία της βουλής, έκανε μία συγκλονιστική αφήγηση. Περιέγραψε το δημόσιο χρέος και την κατάσταση των λαών που εκβιάζονται υπό το χρέος ως την κατάσταση κάποιου ο οποίος ξυπνά και βρίσκεται στη μέση του πουθενά. Είναι σκοτάδι, είναι στο πέλαγος, είναι σε μια βάρκα με κουπιά, δεν ξέρει πώς βρέθηκε εκεί, ούτε γιατί, το μόνο που ξέρει είναι ότι πρέπει να κάνει κουπί. Και είπε ο Σταύρος, τι άλλο είναι αυτό από δουλεία. Και αναφέρθηκε στα παιδιά αυτής της χώρας που γεννιούνται χωρίς να έχουν επιβαρύνει το δημόσιο προϋπολογισμό και με την πρώτη τους αναπνοή τότε, καλούνταν να πληρώσουν 32.000€ το καθένα. Κάθε μωρό χρεωμένο με 32.000€. Σήμερα, λυπάμαι που το λέω, αλλά κάθε μωρό αυτής της χώρας είναι χρεωμένο με 40.000€. Γιατί με την εξουσιοδότηση υπογραφής του τρίτου μνημονείου η χώρα μας φορτώθηκε με άλλα 86δισεκατομμύρια ευρώ σε δάνεια. 40.000€ για ένα μωρό δεν μπορεί να είναι δικαιοσύνη. Και δικαιούμαστε και υποχρεούμαστε να προστατεύσουμε και αυτά τα παιδιά και τις επόμενες γενιές και την αλήθεια και την δημοκρατία. Το έργο της επιτροπής εμπλουτίζεται, οι συνθήκες επιδιενώνονται, νομίζω όμως ότι η μέχρι σήμερα πορεία μας αποδεικνύει ότι είμαστε αποφασισμένοι να υπηρετήσουμε έναν σκοπό που ξεπερνάει και την επιτροπή μας και εμάς, αλλά και έναν σκοπό που δίνει υπαρξιακή ουσία και δημοκρατικό νόημα στην πορεία μας και στην πορεί αυτού του κόσμου. Ευχαριστώντας σας όλους και όλες, ευχαριστώντας ιδιαιτέρως τα μέλη της επιτροπής αλλά και όλους τους πολίτες που την πλαισίωσαν, και όλους και ολες όσοι συνέβαλαν. Θα ανέβω τώρα στην έδρα προκειμένου να καλέσω στο βήμα τους επόμενους ομιλητές για την συνεδρίασή μας. Σας ευχαριστώ θερμά.»

Μέρος Β'